19. Nie chcę, nie mogę, nie umiem.

                Od kiedy Nicholas wyjechał, wszystko było wolniejsze z dnia na dzień. Każda chwila dłużyła mi się w nieskończoność, a jedyną rzeczą na którą czekałam - była rozmowa z ukochanym przez skype'a. Może to nie szczyt moich marzeń, ale jedynie tym mogłam się zadowolić.

                Każdego dnia spotykałam z Brendą, żeby powtarzać materiały do egzaminów. Siedziałyśmy przy książkach całymi dniami, a ja wciąż miałam wrażenie, że nic nie potrafię, a moja edukacja skończy się bez odpowiedniego wykształcenia. Jednak wszystko to nie miało sensu, kiedy wieczorem, siedząc przy herbacie, widziałam na ekranie jego słodką, uśmiechniętą twarz. Tylko to miało dla mnie znaczenie. Wiem, może jestem głupia myśląc w ten sposób, ale czułam, że mam przy sobie kogoś, kto pokocha mnie bez znaczenia. Nawet jeśli nie skończę szkoły.

                Lato zaczęło się pełną parą, tak, że w krótkich spodenkach było mi za gorąco. To wszystko sprawiało, że tęskniłam za nimi, ale o dziwo w moich snach i myślach zostałam sama. Już ich nie widziałam, nie słyszałam, ani nawet nie myślałam o nich często. Po prostu dałam im odejść, tak jak doradziła mi pani psycholog.

                Włączyłam komputer i zalogowałam się na komunikatorze, wyczekując z niecierpliwością sygnału nadchodzącego połączenia. Wystukiwałam paznokciami o blat jakiś kawałek piosenki, kiedy w prawym rogu pokazała mi się zielona słuchawka z jego imieniem. Uśmiechnęłam się szeroko i nacisnęłam ją, by już po chwili wsłuchiwać się w jego uradowany głos. Jak zwykle opowiadał mi o galach, koncertach i wywiadach, nie szczędząc przy tym zdań o tym jak bardzo za mną tęskni.

- Też tęsknię, Nicky. - Uśmiechnęłam się lekko. - Ale wiesz, że nie mogę przyjechać... Ostro zakuwam z Brendą. - Zaśmiałam się nerwowo. - I nadal nic nie umiem, w przeciwieństwie do niej.

- Słonko, poradzisz sobie. - Zapewnił mnie swoim czułym głosem. - Będę trzymał kciuki.

- Myślę, że to nic nie da.

- Przestań marudo! - Zaśmiał się. - Nie możesz choć raz cieszyć się... No nie wiem, słońcem? Albo... mną? - Zabawie poruszał brwiami i roześmiał się.

- Racja, przecież jesteś taki wspaniały. - Uśmiechnęłam się.

- No ba!

-Tęsknię za tobą. - Wyznałam po chwili ciszy, a łzy zakręciły się w moich oczach. Nie lubiłam za nim tęsknić, ani za kimkolwiek.

- Ja też, ale jeszcze trochę... Kilka koncertów.

- Oh, przestań. - Warknęłam do monitora. - Od kilku dni mi to powtarzasz.

- Nie złość się, ale co innego mam ci powiedzieć? Przecież wiesz, że to dla mnie ważne.

- Ważniejsze ode mnie?

- Nie.

- Właśnie widzę. Słodkich snów, kochanie. - Trzasnęłam klapą laptopa i rzuciłam się na łóżko, mocząc poduszkę swoimi łzami. Bez sensu, wszystko jest kompletnie bez sensu.

                Od kilku dni nie odzywałam się do Nicka i nie miałam ochoty o tym rozmawiać. Chciałam, żeby dał mi spokój, bo wiedział, jak tęsknota na mnie działa i nic, kompletnie nic z tym nie zrobił. Wiem, powinnam być wyrozumiałą dziewczyną, ale nie mogłam już znieść tej rozłąki, a dzisiaj minął dokładnie miesiąc, jutro piszę egzamin z angielskiego, po jutrze z matematyki, a w czwartek z historii, choć nie wiem czy przyda mi się to w przyszłości, którą jest literatura na Uniwersytecie Stanowym.

- Kłopoty w raju? - Zagadnęła mnie panienka Song, wychylając się zza moich pleców.

- Zależy co nazywasz rajem. - Mruknęłam wgryzając się w drugie śniadanie.

- No na pewno nie ma w nim twoich kanapek z jajkiem i sałatą. - Mruknęła rozsiadając się wygodnie na przeciwko mnie.

- Są dobre.

- Powiesz mi co się dzieje? - Zapytała w końcu.

- Nic.

- Widzę.

- Wydaje ci się. - Odburknęłam. Naprawdę nie chciałam o tym rozmawiać, a ona tylko naciskała i naciskała, każdy na mnie naciskał, rodzice, Nick. Dlaczego nie mogą w końcu dać mi spokoju ?

- Miley, proszę cię.

- Ja też proszę, Brenda. - Spojrzałam na nią zezłoszczona. - Nie chcę o tym mówić, nie mogę, nie umiem, rozumiesz? Proszę, chociaż ty daj mi spokój.

- Dobra, jak chcesz.

               

                Zestresowana chodziłam po domu odliczając czas do egzaminu. Mogłabym po prostu gryźć ściany z nerwów. Byłam głodna i chciało mi się pić, ale bałam się, że coś spadnie mi na bluzkę, albo z nerwów zwrócę wszystko, więc nie tknęłam niczego i zabierając torbę, wyszłam z domu. Myślałam o wszystkim innym, byle nie o nim, ale jakoś moje myśli przyciągały jego uśmiechnięty obraz. Chciałabym go przeprosić, ale moja duma nie pozwalała mi na to.

                Przyszedł czas na wejście do odpowiedniej sali, zarejestrowanie się i zajęcie miejsca. Spojrzałam na komórkę, wyłączyłam ją i schowałam do torby. Usiadłam w ławce i wzięłam kilka głębokich oddechów. Potrzebowałam kogoś, kto pocieszyłby mnie, kto stanąłby u mojego boku, ale jak zwykle zostałam sama. Spojrzałam na Brende, która siedziała kilka miejsc dalej i wyglądała na równie zdenerwowaną co ja. Uśmiechnęłam się do niej lekko, co odwzajemniła niewyraźnie i odwróciła się przodem do tablicy.

                Czas zacząć.

                Czarny długopis co chwile spadał mi na ziemię, dłonie pociły się ze stresu, a głowa bolała od wytężenia, ale jakoś dałam radę i myślę, że nawet dobrze mi poszło. Wyszłam z klasy jeszcze przed końcem egzaminu i oparłam się o szafki, chcąc zaczekać na Brende, która uparcie gryzdała literki na białym papierze. Ja odetchnęłam z ulgą, bądź jakimś jej rodzajem. W automacie kupiłam sobie zimną colę i wyszłam na świeże powietrze. Kilka minut później Brenda pojawiła się obok i zabrała mi z reki prawie pełną puszkę napoju.

- Przepraszam, ale bardzo mi się chciało. - Wytłumaczyła opadając na ławkę.

- Nie mogłaś sobie kupić? - Zaśmiałam się i odebrałam z jej rąk swoją puszkę.

- Mogłam, ale odkładam kase na sukienkę na bal... A, właśnie, kiedy idziemy coś wybrać?

- M.. Wiesz, ja chyba sobie odpuszczę. - Mruknęłam patrząc kątem oka na jej reakcję.

- Co? Nie możesz! - Oburzona wstała i zabawnie wymachiwała rękoma przed moją twarzą. W końcu nie wytrzymałam i wybuchnęłam śmiechem. Zaraz i ona zaczęła się śmiać, a ludzie dookoła zaczęli patrzeć na nas jak na kretynki. Nie dbałam o to. - Ale tak na poważnie, czemu nie chcesz iść?

- Bo nie mam z kim. - Wytłumaczyłam po krótkiej chwili.

- Jak to, a Nick?

- Nie pytałam.

- Bo... ?

- Bo "mam koncerty, kochanie, wywiady, nie mogę się wyrwać". - Zacytowałam podirytowana i doszłam do wniosku, że to nie ja powinnam przepraszać, to on mnie zostawił.

- Nie bądź taka dla niego, myślisz, że mu dobrze z tym, że musiał wyjechać? Dla ciebie przyszłością jest literatura, a dla niego muzyka, widzisz w tym coś złego?

- No... Nie. - Odpowiedziałam po głębszym zastanowieniu. - Ale mógłby wyrwać się choć na jeden dzień...

- Widocznie nie może, skoro tego jeszcze nie zrobił. Smiley, rozmawiałam z Kevinem i... Z nim nie jest najlepiej. Zaniedbuje sie i w ogóle jest cały skwaszony. Powinnaś z nim pogadać.

- Ale nie chcę, nie chcę go słyszeć ani widzieć.

- Ugh, dlaczego jesteś taka uparta?! Przez cały ten czas, od kiedy jesteście pokłóceni, Nick pisze piosenki o złamanych sercach, o braku wybaczenia, o wszystkim co złe, chcesz żeby się wykończył?

- Nie chce.

- To pogadaj z nim, wariatko! - Krzyknęła oburzona i uśmiechnęła się. - Co ty byś beze mnie zrobiła...

- Chyba żyłabym w spokoju. - Odgryzłam się. 

***

Bez sensu to jest cały ten rozdział. Przepraszam za niego.