14. Oddam ci całe swoje serce, jeśli i ty oddasz mi swoje.

                Kolejna noc poszła na marne, kiedy zastanawiałam się, czy to moja wyobraźnia płata mi figle, czy nasz pocałunek zdarzył się naprawdę. Co chwilę przejeżdżałam opuszkami po ustach, które nadal czuły dotyk Nicholasa, przynajmniej ja w to uparcie wierzyłam. Nie mogłabym przecież wyobrazić sobie czegoś i poczuć tego naprawdę, to nierealne...

                Szeroko otwartymi oczyma rozglądałam się po zanurzonym w ciemnościach pokoju. Starałam się odwrócić myśli kierujące się ku Liamowi, nie mogłam wciąż obwiniać się za to, że jego nie ma, a ja wciąż egzystuję. Pierwszy raz starałam się wpoić do swojego umysłu, że to nie moja wina, przecież to nie ja ich zabiłam. Z drugiej strony jednak, nadal przeżywałam ich odejście, w dodatku nikt nie potrafił zrozumieć tego, że to ja cierpię. To ja straciłam troje najważniejszych w moim życiu osób. To moje życie zawaliło się w ciągu ułamków sekund, to ja musiałam żyć z myślą, że nie ma przy mnie nikogo. To wszystko spadło tylko na mnie.

                Odwróciłam się na brzuch i wyjrzałam za okno, gdzie napotkał mnie widok ogromnego, białego księżyca. Zawsze byłam pod jego wrażeniem, był taki czysty i niewinny, zupełnie jak Nicholas, a jednocześnie romantyczny i piękny, jak Liam. Co mogłam poradzić na to, że szalałam za dwoma facetami naraz, jednym martwym i jednym żywym.

                Jakimś cudem zasnęłam.

                Z samego rana obudziły mnie hałasy dochodzące z kuchni. Ziewnęłam i spojrzałam na zegarek, który wskazywał na to, że już dawno powinnam wybierać farby do pokoju. Zerwałam się z łóżka i chwyciłam z szafy błękitną koszulkę i fioletowe szorty, które kupiłam niedawno. Zamknęłam się w łazience, umyłam i przebrałam, po czym zeszłam do kuchni, gdzie powitał mnie tata i... Nick.

- Zjedz i jedziemy. - Uśmiechnął się stawiając przede mną talerz z tostami i pocałował mnie w czoło, po czym opuścił kuchnie, nucąc pod nosem jakąś piosenkę.

- Cześć. - Szepnęłam nieśmiało w stronę Nicka, który słysząc mój głos zerwał się z krzesła i wyszedł. - No to narazie.

                Mój humor momentalnie uległ zmianie.

                Po dwie puszki farb stały w kącie pokoju, a ja zbierałam do kartonu wszystkie rzeczy które wpadły mi w ręce. Fotografie, prezenty, listy od Liama, wszystko wylądowało w jednym koszu. Już tego nie potrzebowałam, teraz chciałam zastąpić stare wspomnienia nowymi, lepszymi. Chciałam być szczęśliwa i wiedziałam kto, jako jedyny mi to szczęście da.

                Spojrzałam na zdjęcie trzymane w dłoni i uśmiechnęłam się smutno. Kiedyś byłam tak szczęśliwa, że nie oddałabym swojego życia nikomu innemu. Miałam chłopaka o którym zawsze marzyłam, kontakt z rodzicami którego mogłaby mi pozazdrościć nie jedna osoba i najlepszą na świecie przyjaciółkę. Cóż, o czym jeszcze mogłam marzyć?

- Pozbierałaś już rzeczy? Musielibyśmy zacząć przestawiać meble, zanim twoje koleżanki przyjdą pomóc. - Radosny wyraz twarzy taty sprawił, że poczułam się dobrze, że nadszedł czas na spalenie całej przeszłości...

- Tak, możemy zacząć. - Uśmiechnęłam się delikatnie. Zaraz do pokoju wszedł Jason i Kevin, którzy mieli pomóc tacie w przestawieniu mebli.

                Ktoś zadzwonił do drzwi, więc zbiegłam po schodach by je otworzyć.

- Przyszłam z pomocą! - Brenda uśmiechnęła się w moją stronę i objęła ramieniem niską blondynkę, która nieśmiało uśmiechnęła się w moją stronę.  

- Przyda się. - Zaśmiałam się. - Jestem Miley.

- Hilary.

- Wejdźcie. - Zaprosiłam je gestem do środka. - Chcecie coś do picia? Trochę to jeszcze potrwa zanim poprzestawiają wszystkie meble. - Weszłyśmy do kuchni, gdzie na moje nieszczęście, był Joe. Bałam się, że zacznie mi dogadywać jednak on uśmiechnął się w moją stroną i spojrzał na Hilary.

- Jestem Joe. - Pocałował jej dłoń i uśmiechnął się szeroko.

- Hilary. - Blondynka zarumieniła się. Spojrzałam na Brendę, która poruszała brwiami patrząc na nich, zaśmiałam się i nalałam do szklanek zimnego soku. Będzie ciekawie.

                Porozkładaliśmy gazety na podłodze i zaczęliśmy malowanie. O dziwo, nawet Joe się przyłączył, co na pewno miało zbliżyć go do Hil. Po rozmarzonych oczach było widać, że wpadła mu w oko. Ale czemu się dziwić, Joe jest przystojnym chłopakiem, a Hilary piękną dziewczyną, więc nie widzę w tym nic dziwnego.

                Powoli dwie ściany zabarwiały się na kolor oliwkowy, pozostały jeszcze tylko dwie bananowe ścianki. Zeszłam na dół do kuchni, żeby przynieść soki i złapałam jakieś ciasteczka. Cieszyłam się, że wszystkie osoby, które uczestniczyły w remoncie mojego pokoju, jakoś zbliżały się do mnie. Może mam jeszcze szansę na powrót życia jakie wiodłam ?

                Brakowało tylko Nicholasa.

                Zbierałam ubrudzone gazety z ziemi, kiedy poślizgnęłam się i upadłam uderzając głową o ziemię. Naraz wokół mnie pojawiła się Brenda i Kevin, którzy podnieśli mnie i zaprowadzili do pokoju, w którym spał Nicholas. Już przy wejściu uderzył we mnie słodki zapach jego perfum, aż zakręciło mi się w głowie.

- Zawieźć cię na pogotowie? - Brunetka badawczo przyglądała się mojej twarzy.

- Nie. - Zaprzeczyłam szybko. - Nie trzeba. - Uśmiechnęłam się słabo.

- Zostań tu Smiley, przyniosę ci coś do picia. - Starszy Jonas pogłaskał mnie po głowie i wyszedł z pokoju.

- Wpadł ci w oko, hm? - Zapytałam podnosząc się z łóżka, żeby usiąść. Panienka Song udawała jednak, że nie wie o co mi chodzi, ciekawe.

- Nie wiem o czym mówisz. - Wykręcała się.

- Dobrze wiesz, Brenda. - Zaśmiałam się. - Lecisz na Kevina!

- Cii! - Uciszyła mnie przykładając palec do ust. - Jeszcze cię usłyszy.

- Spoko. - Zaśmiałam się, czując jak ból przechodzi przez moją głowę. - Kevin to fajny chłopak.

-No wiem. - Ucięła. - Może pójdę mu pomóc. - Uśmiechnęła się i zabawnie poruszała brwiami.

- Leć. - Kiwnęłam ręką i opadłam na łóżku w tym samym momencie, kiedy drzwi zamknęły się za moją przyjaciółką. Cieszyłam się, że chociaż przez chwilę mogę zostać sama i rozkoszować się zapachem perfum Nicka.

                Ułożyłam głowę delikatnie na jego poduszce i przejechałam po niej nosem, chcąc jak najdłużej zatrzymać w płucach ten cudowny zapach. Tęskniłam za nim. Brakowało mi rozmów, jego dźwięcznego głosu, czy chociażby uśmiechu, którym jako jedyny mnie obdarowywał.

                Drzwi skrzypnęły i ktoś wszedł do środka. Zamknęłam szybko oczy i udawałam, że śpię. Chciałam tu zostać.

                Po dotyku rozpoznałam kto jest w pokoju, to Nick.

- Wiem, że nie śpisz. - Szepnął nad moim uchem. Otworzyłam oczy i odwróciłam się do niego. Złapałam jego dłoń w momencie, kiedy chciał wstawać.

- Nie uciekaj przede mną. - Szepnęłam. - Nie rozumiem o co ci chodzi. - Pokręciłam głową. - Najpierw jesteś dla mnie miły, potem mnie unikasz, całujesz i znowu zostawiasz. Nie rób mi mętliku w głowie, Nicky. Jeśli chcesz, żebym dała Ci spokój to powiedz. - Mruknęłam i wstałam z łóżka.

- Nie chcę.

- A czego chcesz? - Odwróciłam się w jego stronę z ciętym wyrazem twarzy.

- Rozmowy? Chciałbym z tobą porozmawiać.

- Więc mów.

- Nie tu. - Przysunął się o kilka kroków. - Bądź gotowa o 20.

                Szliśmy ulicami miasta nie odzywając się do siebie. Cisza była moim największym wrogiem. Zawsze czułam się niezręcznie w takich momentach, choć rzadko się to zdarzało.

- Dokąd idziemy? - Zapytałam pocierając ramiona.

- Zaraz zobaczysz. - Złapał mnie za dłoń i pociągnął w ciemną uliczkę, którą zawsze szłam do parku. Tam przebiliśmy się przez potężne krzaki, aż w końcu moim oczom ukazała się polanka po której płynął strumyk.

- Wow. - Zachwyciłam się patrząc na krajobraz przed sobą. - To jest piękne. - Odwróciłam się w stronę Nicka, który był już kilka kroków dalej. Dopiero teraz zauważyłam rozłożony na trawie koc i koszyk z truskawkami w czekoladzie. Poczułam się beznadziejnie. Cały czas wpajałam sobie, że Nick zostawi mnie i odejdzie z kimś innym, a tym czasem on starał się o mnie.

                Usiadłam na przeciwko niego i zarumieniona uśmiechnęłam się.

- Dziękuję.

- Chciałem cię przeprosić, Smiley. - Wstał mówiąc to i odwrócił się w stronę słońca. - Byłem zraniony, dlatego cię unikałem.

- Czym cię skrzywdziłam, Nick? - Zapytałam podchodząc do niego.

- Tym, że nie mogę mieć twojej miłości. Zawsze będziesz porównywała mnie do Liama, nigdy nie będę lepszy, nawet mu nie dorównam w twoich oczach. Mówiłaś o nim tak, jak by on teraz żył i stał gdzieś obok. Nie zrozum mnie źle, wiem, że to co przeszłaś było okropne, ale musisz ruszyć dalej, Miley. Musisz zostawić za sobą wszystko co złe i ruszyć dalej z czystym kontem. Powinnaś powiedzieć mamie i Jasonowi, co się stało, wybaczą ci, ale jeśli ty nie chcesz rozmawiać, to nie oczekuj normalnej, kochającej się rodziny. Prędzej, czy później zwariujesz od tego wszystkiego. I... Pozwól mi dać ci to, czego potrzebujesz. Oddam ci całe swoje serce, jeśli i ty oddasz mi swoje. - Odwrócił się w moją stronę.- Błagam.

                Spoglądałam na niego załzawionymi oczyma. Żadne jego słowo nie było błędne. Oddychałam szybko i przyglądałam się jego zaciśniętym wargom. Wiedziałam, że to co czuje jest prawdziwe i silne, ja sama czułam coś takiego.

                Wspięłam się na palce i leciutko musnęłam jego usta.

- Już dawno masz moje serce, Nicky. - Z uśmiechem przytuliłam się do niego.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę. - Pogłaskał mnie po policzku i schylił się, kosztując moich ust. Świat zatrzymał się wokół nas, a ja nie potrafiłam oderwać się od Nicka. Czułam jak coś przyjemne łaskocze mnie w okolicach żołądka, przysunęłam się bliżej.

                W drodze powrotnej Nick oddał mi swoją bluzę i wracaliśmy objęci do mojego domu. W tej chwili nie brakowało mi niczego. Miałam Nicka, więc miałam wszystko, łącznie z krótkim pocałunkiem na dobranoc. W końcu moje życie zaczęło się układać, a ja byłam szczęśliwa.